Rouwen, hoe lang duurt dat?

Als (rouw)therapeut werk ik veel met mensen bij wie een dierbare is overleden. Niemand voelt zich graag rot en iedereen wil ‘vooruit’. Dit ‘vooruit’ willen gaan kan leiden tot haast. Haast om het ongelukkige gevoel niet meer te hoeven voelen, om weer zo snel mogelijk ‘de oude’ te worden. Maar wat/wie is die oude? Dat is iemand die een leven deelde met die dierbare. De dierbare is er niet meer bij en dat doet pijn. En afhankelijk van de band die men met die dierbare had, doet dat pijn tot zeer veel pijn. Deze pijn is de prijs die men moet betalen voor het houden van die dierbare. Een afschuwelijk cliché, dat toch telkens weer maar al te waar blijkt te zijn.

En rouwen kost tijd. En voor de ene kost het meer tijd dan voor de ander. Hoe veel tijd? Dat is niet te zeggen. Ieder mens is uniek en ieder rouwproces is uniek. Helaas kom ik te vaak mensen in de praktijk tegen die na 2 jaar vinden dat het ‘maar eens over moet zijn’. Waarom ze dat vinden heeft te maken met verschillende factoren. Als eerste wat ik hierboven al noemde, men wil zich weer prettig voelen. En als tweede factor speelt vaak de omgeving. Die met alle (uiteraard goedbedoelde) adviezen de indruk wekt dat de rouwende in zijn/haar rouwproces blijft hangen. Dat het maar over moet zijn, “het is toch al 2 jaar geleden?”

Ik zou alle rouwende een hart onder de riem willen steken. Rouwen duurt zo lang als het duurt. Alleen de rouwende kan zijn tempo bepalen. Alleen de rouwende weet wat goed voelt. Wij als buitenstaanders kunnen hooguit aangeven wat voor ons misschien heeft gewerkt (gaan werken, verhuizen, afleiding zoeken, alleen maar huilen, er eens lekker in weg zakken etc.etc.), maar de rouwende moet en MAG zijn eigen weg zoeken.

Hoe wij de rouwenden kunnen steunen? Door er alleen maar te zijn. Met onze luisterende oren, met onze aandacht, met onze verzorging. Maar niet met het opdringen van onze ideeën over wat ‘goed’ is!!

Voor alle rouwenden: neem je tijd en loop je eigen pad!