Hoe lang ben je weduwe of weduwnaar?

Wikipedia omschrijft het weduwe of weduwnaar zijn als volgt: Een weduwe is een vrouw wier echtgenoot is overleden. Een man die zijn echtgenote heeft verloren, is een weduwnaar.

Hoe lang blijft dit voortbestaan? Neem ik even mijn eigen situatie. In 1995 overleed mijn (toenmalige) man Jos. Ik was 34 en werd ‘dus’ weduwe. Zo voelde ik me ook echt. Een weduwe. Ik was intens verdrietig en wist regelmatig met mijzelf geen raad. Naarmate de jaren verstreken werd dit minder (gelukkig) en uiteindelijk kon ik ook weer zeggen dat ik gelukkig was.

Toen ik in 2005 een relatie kreeg met mijn huidige partner, speelde het ‘weduwschap’ geen rol meer. Ik voelde me toen ook zeker geen weduwe meer. Want waaruit bestaat het gevoel van weduwe zijn? Voor mij was dat in het begin vooral het verdriet om het verlies van Jos. En naarmate de jaren verstrijken ging dat meer naar het verlies van een partner, een maatje. Soms moeilijk uit elkaar te houden, maar zeker terugkijkend is dat denk ik wel wat er bij mij gebeurde. Met de komst van Hans viel dat dus zeker weg. Ik had weer een partner.

Nu, regelmatig als ik voorlichting geef over kinderen en rouw, vertel ik dat ik zelf ook weduwe ben. En dat klinkt helemaal niet meer. Het klopt niet meer en het is net alsof ik ‘pronk’ met iets wat ik niet meer ben. Officieel, in ieder geval volgens Wikipedia en Van Dale, ben ik nog steeds weduwe. Want mijn wettige man, Jos dus, is dood. Toen ik een nieuw rijbewijs ging aanvragen 2 jaar geleden wilde ik ook niet meer dat w/v (weduwe van) erop zou staan. Soms corrigeer ik mezelf bij de voorlichtingen en zeg ik dat mijn toenmalige man is overleden, of soms zeg ik de vader van mijn kind, maar dat klinkt weer zo afstandelijk.

Nu ga ik weer trouwen. En krijg ik dus een nieuwe man. Die ik voor mijn gevoel allang heb, maar nu wordt het ook officieel. En ben ik dus denk ik (eindelijk?) weduwe-af. Spannend wordt nog hoe ik nu voor de wet ga heten. Hou ik de naam van mijn overleden man ook, of valt die nu weg? Ik zou het eens op moeten zoeken, maar ik kan ook besluiten om te doen wat voor mij goed voelt en wat het dichts bij mij ligt en wat ik altijd zal houden: mijn meisjesnaam.