Dia de los Muertos / dag van de doden

Het klinkt bijna lyrisch in het Spaans: Dia de los Muertos, oftewel Day of the dead, de dag van de doden. Dat klinkt alweer harder. Het is een ‘feest’dag waar vrienden en familie bij elkaar komen om te bidden voor degenen die zij door de dood zijn verloren en om met vrienden en familie aan hen te denken en het over hen te hebben.

Gisteren hadden we hier in Sitges, Spanje, Halloween. In Nederland is Halloween een beetje in opkomst, we versieren onze huizen, de kinderen kleden zich in enge kleren en gaan de huizen langs voor trick or treat en zijn de hele dag al bezig met hoe veel snoepjes zij in hun zakjes zullen hebben verzameld aan het einde van de avond.

Hier in Spanje schijnt het nog niet zo ingeburgerd te zijn. Op een ‘berg verderop’ zoals ik dat dan noem, liepen 5 kindjes door de straat, maar bij vele huizen kregen zij een kortaf ‘no’ te horen en kregen ze niets. Bij ons in de wijk (de andere berg) werd onderaan de berg een soort bijeenkomst gehouden. Een tap was geinstalleerd, er konden gepofte hazelnoten gekocht worden (had ik nog nooit gegeten) en glühwein worden gedronken (en natuurlijk bier en water). Volwassenen en kinderen hadden zich opgedoft als enge spoken, er werd gedanst op een podium en een flamco groep trad op. Wij zochten naar de combinatie met Halloween, die vonden wij niet. Het enige was misschien dat ergens “Thirller” van Michael Jackson werd gedraaid.

Maar hier in Spanje is men niet zo pro-Halloween (is dat ook de reden waarom wij ons oranje spookje 4 meter verder dan wij hem hadden opgehangen vonden aan het einde van de  avond?). In eerste instantie dacht ik: goh ook ongezellig. Maar toen we iets meer hoorden over wat men hier wel doet was ik toch wel een beetje om.

Hier in Spanje komen familie en vrienden op 31 oktober bij elkaar. Men herdenkt dan de overledenen (en ik neem aan dat men dan ook over ze praat) en eet kleine hapjes die daar bij horen. Het mooie vind ik het bij elkaar komen. Het praten over degenen die zijn doodgegaan. Ik dacht meteen: dat zouden we in Nederland ook moeten instellen. Minstens één dag per jaar weer eens over de doden praten, ze herdenken. Dat verdienen ze zeker. Het leven neemt alweer gauw zijn gewone gang en soms passeert de naam van een overledene, soms zeggen we iets meer over ze, maar niet te veel en vaak in de spaarzame momenten dat familie en vrienden elkaar zien, willen we vaak niet over zoiets verdrietigs als het gemis van onze dierbaren praten.

Het zou toch mooi zijn als we dat in ieder geval één dag per jaar wel doen? Net als dat we verjaardagen, huwelijken, geboortes etc. vieren? Ik zag wel een mooie combinatie: de kinderen de deuren langs, hebben die ook hun plezier en wij als volwassenen met z’n allen bij de open haard met een glas wijn herinneringen ophalen.